Whistler, “Note in rose and silver”, 1884

Op een gegeven moment ga je snappen dat je niet moet schrijven wat je weet. Wat weet ik eigenlijk? Wat weet ik meer dan wie ook anders? Iedereen weet dingen maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat beweegt zich weg van het weten, in de schemer richting begrijpen. Het onbenoemde inzicht, dat ik hier niet weet te schrijven, dat ik hoor in het ruisen van de wind, een vluchtige blik van een vreemde, een seintje, denk ik soms, maar ik weet nooit van wie. Het laat zich niet kennen, niet weten, niet schrijven, maar het is er wel. Soms voel ik het, om vervolgens te vergeten. Uiteindelijk wordt alles vergeten. En niemand zal weten hoe het zit. Niet nu, niet later.