 |
| Van Honthorst, “Vrouw met een medaillon”, 1625 |
Armando schreef dat schoonheid is niet pluis was. “Dan moet ik altijd denken aan een vrouw die in een concentratiekamp had gezeten en in een koor kerstliedjes moest zingen. Ze vertelde dat er één stem was die er bovenuit kwam: die van een heel beruchte bewaakster. Dus böse Menschen haben keine Lieder: dat is niet waar."
Ik heb Armando niet in mijn lijstje gezet, van toen beste Nederlandstalige boeken. Niet alles is even mooi, maar hij heeft wel hele mooie stukjes geschreven. In een mooie toon, die de mijne zou kunnen zijn. Als je maar genoeg schrijft. Dat doe ik ook geloof ik. Zonder pretentie.
Maar dat schoonheid niet pluis is zou ik zelf niet durven stellen. Schoonheid verbindt, door goed en door kwaad, zoals goed en kwaad zich in alles vermengd. Dat is mijn inzicht. Maar ik ben dan ook van na de oorlog.
