 |
| Ekels, “Een schrijver die zijn pen versnijdt”, 1784 |
Omdat ik van lijstjes hou. De 10 beste Nederlandstalige romans in mijn ogen:
- Nescio: Verzameld werk,
Buiten categorie, alles, enig qua toon, uniek ook in de wereldliteratuur.
- Mulisch, De ontdekking van de hemel,
Ondanks een wat bedacht slot dat er niet helemaal uitkomt.
- Mulisch, Siegfried,
Omdat er eentje toch twee keer in mijn lijstje moet staan. Er hadden er nog wel meer gekund.
- Hermans, De donkere kamer van Damocles,
Vanwege een spanningsboog die ontbreekt in zijn andere werk. Zijn korte verhalen zijn beter.
- Elschot, Kaas,
Omdat in iedereen weel een beetje Frans Laarmans schuilt.
- Voskuil, Het bureau,
Om te laten zien dat elk leven spannend kan zijn in zichzelf. Helemaal uitgelezen, met alles er omheen.
- Couperus, Eline Vere,
Net als De kleine zielen, vergelijkbaar met Flaubert, Tolstoj, nou ja vooruit, toch bijna dan.
- Van Schendel, Een zwerver verliefd,
Als eerste literaire liefde, die ik als romanticus nooit meer kan verloochenen.
- Karel van Reve, Verzameld Werk,
Omdat ik hem weer las na het proberen van zijn broer en weer wist waarom ik hem bewonder.
- Multatuli, Max Havelaar,
Als laatste dan maar, omdat ook ik er niet omheen kan. Maar die ik niet meer ga herlezen.
Een redelijk klassiek overzicht. Het is niet anders. De tijd zeeft blijkbaar goed uit. Weinig hedendaagse literatuur, waar ik ook ook minder in belezen ben, moet ik zeggen. Goede literatuur heeft tijd nodig. Moet even liggen. Net als Kaas.
