Vrijdagochtend. Ik zag een hele mooie jonge vrouw in de trein. Eerder had ik ze ook al eens zien zitten. Ze las “De Gebroeders Karamazov” van Dostojevski. Een wonderlijke gewaarwording. Bijna amoureus, erotiserend. Ik wist niet dat het nog bestond, zo’n combinatie. We wisselden een kort woordje bij het uitstappen. Mijn hele dag was goed. Ik moet er nog steeds aan denken.
Op mijn CV had ik bij hobby's lezen gezet. Wat anders? De ziekenhuisbestuurder vroeg me wat ik op het moment las. Ik las “De leerschool der liefde” van Flaubert. Ik voel me altijd een beetje verlegen bij dat soort antwoorden, dat ik Flaubert lees bedoel ik, klassieke literatuur. Dan heb ik het gevoel dat de mensen denken dat ik stoffig ben of zo. En dat ben ik niet.
Zo’n prachtige vrouw in de trein met een dik boek van Dostojevski. Zonder pretentie. Een ideaalbeeld grift zich in mijn denkraam. Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk, wordt gezegd. Ze zijn er en ook weer niet, denken aan iets anders, slepen je mee. Zetten je aan tot verkeerde dingen. Een platonisch dilemma. Vrouwen die lezen intrigeren. Vooral als ze er goed uitzien natuurlijk. Dat is altijd voorwaarde, voor mij.
