%2C_1872.jpg) |
| Morisot, “Le berceau”, 1872 |
In de existentiële filosofie wordt episodicisme weleens tegenover narrativisme gezet. Episodicisten voelen en zien weinig verband tussen de verschillende gedeelten van hun leven zoals die zich voordoen. Ze zien ze als fragmenten, los van elkaar, ze overkomen je zonder dat je er veel invloed op hebt. Narrativisten daarentegen voelen en zien voortdurend verbanden. Ze voelen zich voortdurend verbonden met het verleden en zijn er van overtuigd dat ze zelf hun leven creëren. Narrativisten voelen zich verantwoordelijk en schuldbewust, episodicisten laten gebeurtenissen makkelijk achter zich (nu gebeurt dit, morgen dat, zo gaat dat).
Ik ben een stabiele jongen. Lang bij dezelfde werkgever, steeds bij dezelfde echtgenote, geen grote breuken in mijn leven. Ik herken me ook wel in het schuld- en verantwoordelijkheidsbesef. Een beetje saai zou je kunnen zeggen, al ervaar ik dat zelf anders. Toch weet ik niet of ik een narrativist ben. Vaak lopen de dingen ook zoals ze lopen, maar het had ook anders kunnen uitpakken. Makkelijk zelfs. Alles hangt van toeval aan elkaar. Nietzsche beschouwde elk mens als een stuk fatum en daar heeft hij gelijk in. Ik wil maar zeggen dat je niet van buiten naar binnen kunt redeneren. Van mijn Nietzschiaanse denken merkt niemand ook maar iets. En dat is ook nergens voor nodig.
