Degas, “Chez la modiste”, ca. 1884

Ik kijk TV. Vermoeide associaties. Het gaat weer over het Forum voor Democratie.

Een nieuwe lente, een nieuw geluid, hoorde ik Theo Hiddema zeggen op 21 maart. Gorter draait zich om in zijn graf. Het weer was slecht bij het begin van de lente.

Vandaag is de lente dan echt begonnen. De zon schijnt, knopjes in de bomen, de meisjes zijn prachtig, de terrassen zitten vol. Ik voel me goed, anders, zelfverzekerd loop ik door de stad, de winterjas nog aan. Het leven is verrukkelijk, net als in mijn jonge jaren.

Nare narcistische man, die Hiddema, net als zijn kompaan. Ze schelden tegen wetenschappers, onderwijzers, journalisten. Dan moet je oppassen. Degas moet ook een narcistische man zijn geweest. Maar daar wordt ik dan weer wel vrolijk van. Ze zijn niet allemaal hetzelfde.

Borrelpraat. Meer kan ik er niet van zeggen. Je mag alles roepen. Iedereen heeft wel een mening tegenwoordig. En soms vinden we ons ontzettend belangrijk. Soms denken we dat we God zijn. Sommigen.

Ik geniet liever van het vroege zonnetje. De lente is begonnen, ook al is het maar een dag. Ik voel me een God, een kleintje dan, vooruit. Ik ben geen narcist, dat durf ik te zeggen. Ik ken mezelf. Ik heb zoveel niet nodig.

 

“Dansers”, 1877-1878