 |
| George Hurrell, “Joan Crawford”, foto voor “I live my life”, 1935 |
Hollywood-fotograaf George Hurrell leefde en werkte in een wereld van glamour en illusie. In de jaren dertig en veertig werkte hij voor MGM. Het was een tijd waarin de roem van grote filmsterren Bijna religieuze proporties kreeg. Zijn foto’s onderstreepten hun mysterieuze onbereikbaarheid en een perfecte schoonheid. Hij beeldde de helden van het witte doek af als ware goden.
Hurrel werd beschouwd als de koning van de belichting. Of liever: van de schaduwfotografie. Een prachtig voorbeeld is de promotiefoto van Joan Crawford voor de film “I love my life” uit 1935. Van links beneden doemt haar gezicht op uit het duister. Haar afwezige ogen en verleidelijke mond worden onontkoombaar geaccentueerd, haar huid lijkt volmaakt glad. Een opvallend groot deel van de foto is in donkerte gehuld, hetgeen de vraag doet rijzen naar wat we niet zien.
Hurrel was een fotograaf die zijn modellen mooier deed lijken dan ze waren. Crawford had sproeten, maar die werden zorgvuldig weg geretoucheerd. Ze is bijna onherkenbaar op bovenstaande foto. Bij Hollywoodsterren mocht dat. Ze waren niet van deze wereld. Tegenwoordig doet iedereen het. Op Facebook, Instagram, het web staat er vol van. Vooral meisjes. En vrouwen. Iedereen een klein godinnetje. Van mij mag het. We leven in een nepwereld. Het goddelijke is er al lang vanaf. Maar nog steeds niet van deze foto van Crawford. Iconisch. Mooi tot in de eeuwigheid.
