 |
| Félix Valotton, “La loge de théatre, le monsieur et la dame”, 46 x 38 cm, 1909 |
Félix Vallotton (1865-1925) behoorde tot de schildersgroep Les Nabis, die in reactie op het impressionisme terugkeerde naar de platheid van het beeld. Vallotton zei over zijn eigen schilderkunst: “Ik heb een voorkeur voor synthese. Subtiele nuances zijn noch wat ik wil, noch waar ik goed in ben”.
Het is maar net hoe je het bekijkt. Vallotton gebruikte beperkte middelen als kunstschilder. Hij had weinig aandacht voor textuur en schilderde in lijnen en vlakken. Leunend op het primaat van de kleur schilderde hij vooral ideeën, verhalen. En die verhalen zitten vol nuances, in zichzelf, net als bij Hopper. Je ziet je eigen verhaal.
“La loge de théatre, le monsieur et la dame” uit 1909 is een theaterstudie, zoals de impressionisten er talloze maakten als expressie van het moderne leven, met al haar aanlokkelijkheden. Het schilderij heeft echter niks van de drukte en schittering van een Renoir of Degas. We zien twee grote contrasterende vlakken, vurig oker tegenover diepdonkerbruin. De hoofden van de man en vrouw in de loge vallen bijna in het niet. Haar gezicht is onder de schaduw van de grote hoed nauwelijks zichtbaar, zijn hoofd komt maar half boven de rand. Vallotton was gehuwd met een rijke vrouw en kende veel spanningen in zijn huwelijk. Heeft hij die spanningen geprojecteerd op het koppel in de loge? Waar hebben ze het over? Ze hebben duidelijk geen aandacht voor de voorstelling. Zij heeft haar linkerhand op de rand gelegd en kijkt half gedraaid afwezig van hem weg. Zijn ogen lijken een beetje nors. Hebben ze ruzie? Is er iets voorgevallen? Zijn het trouwens wel man en vrouw of misschien heimelijk verliefden? Heeft er iemand een nare boodschap en wie van de twee is dat dan? Vallotton schildert een roman. Un roman psychologique. Je mag er je eigen verhaal inleggen. Kijk eens om je heen. Het leven zit er vol van, in al haar nuances.
