 |
| “La Mome Bijou”, Montmartre, 1933. Van Bijou ging het verhaal dat ze ooit mooi en rijk was. Is ze alleen? Wat is er met haar gebeurd? Waar denkt ze aan? Ziet ze haar eigen deplorabele toestand of vind ze het goed zo? |
De in Hongarije geboren Franse fotograaf Brassai werd door Henry Miller “het oog van Parijs” genoemd. Hij toonde facetten van de stad die veelal verborgen bleven, met een scherp oog voor de schaduwkant van het leven en het individuele menselijke lot dat daarmee verbonden is. Brassai had nooit de intentie iets uit te leggen of duidelijk te maken, maar probeerde altijd de verbeelding aan het werk zetten. Zijn foto’s zijn dromerig, verhalend en altijd sterk suggestief. Ze roepen associaties en vooral vragen op, bij iedereen andere. De kijker maakt er een eigen verhaal van, ieder vanuit zijn eigen referentiekader.
 |
| In een bar. Wat gebeurt hier? De man links heeft zijn hand op het been van de vrouw. Hoort ze bij hem? Of misschien bij de man rechts? Is de man rechts een vriend van de man links? |
 |
| Verliefd koppel. Wie zijn deze twee lovers? Jongehuwden? Een geheime affaire? Wat belooft hij haar? Waar zijn ze. Hebben ze haast of zijn ze op vakantie? Kwamen ze samen binnen of niet? En als niet, wie was eerst? Is er lang gewacht. |
 |
| Slecht gezelschap. Of toch niet? Zijn het criminelen of komen ze iemand helpen? Wat zijn ze van plan? Wat zien ze? Wie is de leider? Wie gaat eerst? Is er een meisje in het spel? Of staan ze gewoon te wachten tot ze worden opgehaald. |
