Voorgevoelens zijn vreemde dingen! Evenals affiniteiten; evenals tekenen; en die drie vormen samen een mysterie waarvan de mensheid de sleutel nog niet gevonden heeft. Om voorgevoelens heb ik nooit van mijn leven gelachen; zelf heb ik er immers ook vreemde gehad. Ik denk dat er affiniteiten bestaan (tussen ver van elkaar wonende, sinds lang uit elkaars leven verdwenen, volledig van elkaar vervreemde bloedverwanten bijvoorbeeld, hetgeen bevestigt dat beiden, in weerwil van hun verwijdering, voortkomen uit een en dezelfde bron) waarvan het krachtenspel zich onttrekt aan het begrip van stervelingen. En tekenen zijn, voor zover we weten, misschien niets anders dan affiniteiten tussen natuur en mens.
Vraag me niet waarom, maar ik heb Charlotte Bronte’s “Jane Eyre” herlezen. Het is vreemd gesteld met mijn affiniteiten. Laat staan met mijn voorgevoelens. Er is meer dan wij kunnen waarnemen, dat voorzeker. Er moeten mensen zijn die ik niet vergeten ben, en alleen daarom ook mij niet kunnen vergeten. Voorbij onze logica bestaan en nog talloze andere. De een weet meer dan de ander.
Jane Eyre dus. Mooi weer, mooi boek. Beter hoeft het niet te worden.
