 |
| Antonio Mancini, “La Due Bambole”, 1876 |
Kundera is gestorven. Twee weken geleden Pascal Mercier (ik noem hem maar bij zijn pseudoniem). Wie moet er de Nobelprijs nog krijgen? Schlink? Nadas? Walser zal ook wel bijna dood zijn. Er blijft niet veel meer over. Ze moeten opschieten in Stockholm.
Vanochtend was ik op een boekenmarkt. Alle boeken voor 1 euro. In wat voor wereld leven we? Ik kocht een roman van Pascal Mercier, “De pianostemmer”. Samen met “Lust” van Elfriede Jelinek, die de Nobelprijs al heeft gehad. En ik kocht “Verhalen” van Isaac Babel, bibliotheekboek weliswaar doch schier ongelezen, bandje uit de Russische bibliotheek. Dat bandje heb ik al, de verhalen van Babel al eerder gelezen in paperback, maar nu heb ik het dubbel. Omdat ik het niet kon laten liggen. Een mens steekt vreemd in elkaar. Voor wie nog gelooft in ratio, ik niet meer. Ik merk dat meer en meer sinds ik weer als psycholoog werk.
“Zichzelf begrijpen: is dat een ontdekking of een creatie”? Citaat van Mercier. We worden wie we denken te zijn. Ook voor psychologen is een stukje zelfreflectie af en toe welkom. Verbeeld je eens dat je gelukkig bent! Levenskunst is een cognitief proces. Je kunt met mij alle kanten op. Als je zelf maar wilt.
