 |
| Max Euwe, zielsverwant, 1931 |
Ik schrijf hier nu vijf jaar? Zo’n 1300 stukjes. Waarom doe ik dit?
Ik heb al vroeg geleerd dat ik sommige gedachten en overwegingen beter voor mezelf kan houden. In mijn middelbare schooltijd had ik vrienden met andere interesses, een andere muziekvoorkeuren ook, wat toen best belangrijk voor me was. Ik draaide mijn eigen platen, thuis. Zei vaak niet eens welke LP ik nu weer had gekocht.
Thuis vond ik ook niet altijd evenveel weerklank. Alleen in mezelf. Ik praatte veel in mezelf, hele monologen. Ooit was ik topvoetballer. Een gevierd schrijver. Ik las boeken voor mijn plezier. Een arbeidsongeschikte oom uitgezonderd was er niemand met wie ik dat deelde. Een oom die veel schaakte.
Van de andere kant. Ik weet ook niet of de stukjes die ik hier schrijf bedoeld zijn om te delen. Misschien is het meer een soort extern geheugen. De angst dat het verloren gaat. De angst dat ikzelf verloren zal gaan. En dat het allemaal voor niks is geweest. Waar geen stukje iets aan verandert trouwens.
Ik houd het er maar op dat ik het niet laten kan. De waaromvraag blijft een lastige. Het helpt tegen de eenzaamheid, waarop we uiteindelijk allemaal teruggeworpen worden. Alles wat we doen is een gevecht tegen de eenzaamheid, tegen de dood. Laat ik het daar verder maar bij laten.
