Soms kun je ontroerd raken door een fragment. Ik heb nog een lijstje van schilderijen die ik ooit had willen beschrijven op Wikipedia. De lemma’s zijn er nooit gekomen. Of een enkele keer toch wel, zoals met De pier van Boulogne-sur-Mer van Edouard Manet, uit 1868, te zien in het Van Gogh Museum. Horizontale lijnen domineren. Maar ik zie vooral de verticalen. Ik zie de elegante jongedame met het jongetje, beiden in gedachten verzonken. De dame denkt aan haar minnaar, die verzwegen moet worden, het jongetje aan verre reizen, en dingen die hem verboden zijn. Dat zijn verticale gedachten, in onrust. In het verborgene. Alles gebeurt in het verborgene. Zo moest ik kunnen schrijven. Manet verbergt. Het zijn horizontale lijnen die domineren. Als in de meeste levens. Tot aan het einde der tijden.
 |
| Edouard Manet, “De pier van Boulogne-sur-Mer”, 59,5 x 73,3 cm, 1868, Van Gogh Museum Amsterdam Zie ook deze brochure, die ik al die tijd bewaarde. Voor de liefhebbers. |
