Ik heb een dik kunstboek dat heet “The Lure of Paris”. De lokroep van Parijs. Over Amerikaanse schilders die in de laatste decennia van de negentiende eeuw naar Parijs trokken om zich verder te bekwamen in het vak. Of de nieuwe rijken, die hun vermogen hadden gemaakt in de burgeroorlog en in zich Europa kwamen storten op hun nieuwe hobby: het verzamelen van kunst.Het moderne elegante Parijs van Baron Hauseman beloofde een prachtige toekomst. Een nieuwe tijd. Een betere tijd.
Ik koop niet voor niets zo’n boek. Bijna anderhalve eeuw later voel ik diezelfde lokroep. Met terugwerkende kracht. De nostalgie van “Chansons”, dat ik volg op televisie. Het onafhankelijke leven van de kunstenaar of de miljonairszoon. Ik zou een goeie geweest zijn om veel centen te hebben. Voor het kunstenaarsbestaan heb ik nooit genoeg lef gehad. Enfin. Een mooi boek doet ook wat. Zolang ik dat nog kan betalen volg ik mijn eigen lokroep. Er zijn er die slechter af zijn.