 |
| Helene Schjerfbeck, “Virkkaava tyttö” (Hakend meisje), 1904 |
We zijn zoveel ouder nu,
Van dichten naar het proza,
De dagen van de rozen
zijn lang en breed voorbij,
Toen leek er geen morgen,
Er leken amper zorgen,
De zekerheid van binnen
schreed gevaren stil voorbij,
Maar de regen die we voelden
voelt al nattigheid in mij,
Voelt tot diep in mijn geheugen
de verdrietigheid in mij.
