 |
| Sean Bars, illustratie bij Kafka’s “Het proces” |
Als een zaak eenmaal onder advocaten komt gaat het nooit meer om de waarheid, lees: achterhalen wat er werkelijk is gebeurd, maar alleen maar om de vraag hoe die zaak kan worden weergegeven. Daar zit ergens een fundamentele foutweving in ons rechtssysteem. Je bent een goede advocaat als je een zaak zo kunt voorstellen dat het aannemelijk wordt dat je cliënt het niet heeft gedaan. Of dat het zou kúnnen dat hij (of zij) het niet heeft gedaan. De werkelijkheid bestaat niet!
Ik vraag me wel eens af of ik iemand zou kunnen verdedigen vrijpleiten, als ik aan alles zou voelen dat hij (of zij) het daadwerkelijk heeft gedaan, maar blijft ontkennen. Die dingen gebeuren. Als psycholoog kun je zo iemand prima bijstaan. Je probeert het te snappen. Maar een advocaat is blijkbaar uit ander hout gesneden. Ik weet het niet. Ik denk aan die meneer en mevrouw Knoops. Die zitten er vaak vooral voor zichzelf. De zaak is gewonnen, zeggen ze dan. Ik denk dat daar ergens het verschil zit. In therapie praat je niet over winnen.
