 |
| Hans Baluschek, “Regen”, 1917 |
Soms moet je niet te concreet worden. Is het beter om het van bovenaf te bekijken.
De bureaucratie schept bijzondere exemplaren. Vandaag sprak ik er een. Met spijt, wroeging, altijd als het te laat is. Ik zal niet zeggen wat hij werkte.. Decennialang gewerkt als een soldaat die gehoor heeft gegeven aan een bevel en zich op geen enkele manier verantwoordelijk voelt voor de gevolgen. Als Duitsers tijdens de oorlog. Als Nederlanders tijdens de oorlog. Als Joden tijdens de oorlog, zelfs dat. We doen wat we moeten doen. Wat moet je ook? We zijn allemaal hetzelfde.
Ik herinner me dat ik leiding gaf aan een aantal stafmensen en dat de grote baas vond dat ik een van hen moest aanpakken. Dan en dan moest het klaar zijn, wat niet kon. En dat zei ik haar dus, ook al was het met weinig overtuiging. Een maand later diende ze ontslag in, had ze ander werk. Ik heb haar later nooit meer gezien, het haar nooit uit kunnen leggen, wat ik nog steeds zou willen. Hoewel ik me afvraag of ze erop zit te wachten. Meestal is dat alleen maar voor jezelf.
