En als in die korte, zoele nachten het zwart recht boven onze hoofden wat verschoot, dan zat Bavink met z’n hoofd in z’n handen, over de zon te praten, bij ‘t sentimenteele af. En we vonden dat ‘t zonde was om naar bed te gaan, dat een mensch eigenlijk altijd op moest kunnen blijven. Ook dat zouden we veranderen.
Nescio opnieuw. Soms lig ik een poosje wakker en dan weet ik het weer. Eigenlijk had alles anders gemoeten. Eigenlijk zouden we nooit oude mannetjes moeten worden. Eigenlijk zouden we altijd aardige jongens hebben moeten blijven. Dat wisten wij precies, wie de aardige jongens waren en wie niet. En eigenlijk weten we het nog steeds.
Hoewel ik ook weleens twijfel…
