Als Maarten aan het begin van “Het bureau” zijn nog jonge kersverse echtgenote Nicolien vertelt dat hij een baan heeft bungelen er tranen over haar wangen:
Waarom huil je?’ vroeg hij ontstemd.
‘Ik huil niet,’ zei ze gesmoord. De tranen liepen over haar wangen.
‘Je huilt wel.’
‘Ik had zo gehoopt dat je het niet zou doen. Ik vond het zo fijn samen.’
Dat ontroerde hem. hij hurkte bij haar stoel en pakte haar hand. ‘Maar iedereen heeft toch een baan? Hij schudde haar hand, die slap in de zijne hing. ‘Knol! Iedereen heeft toch een baan?’
‘Behalve wij,’ zei ze snotterend. ‘Geef je zakdoek eens.’
Zodra je gaat werken hoor je bij de volwassenen, bij grote mensen zei ik ooit. Sommige mensen willen nooit groot worden, zoals Peter Pan. Ik denk aan Samoeil Marsjak, die ik net nog even las. Of aan De Busser, die eruit is gestapt. Aardige mensen, al zeg ik het zelf. Ik denk aan Maarten en Nicolien. Alleen met aardige mensen hou je het zes dikke delen vol. Of je hele lange leven, zoals ik.
