 |
| Gijsbertus Derksen, “Een ontspannen zomermiddag”, ca. 1890 |
Ik ben niet zo van de actualiteit, maar toch. Soms wordt je getriggerd. Wie ben ik? Wie was ik? En ben ik eigenlijk wel veranderd?
Johan Derksen is volop in het nieuws. Over dronken vrouwen en een kaars. De hele avond gaat het erover. Iedereen verontwaardigd. Ik zie het aan en weet niet wat ik ervan moet vinden. Ik ben lang in de voetbalkantine gekomen, ik ken de sterke verhalen, ook ik heb gelachen om types als Derksen. Iedereen zet een eigen bril op, maar onder de huidige moraal kun je maar beter niet alles vertellen. Iedereen heeft wel iets wat hij of zij beter kan verzwijgen. Sommige dingen moet je maar beter meenemen in je graf. Sorry zeggen omdat we in een andere tijd leven lost niks op. Maar dat heeft Johan ook niet gedaan, als viel te verwachten. Geen hypocrisie voor Johan. Iets roepen omdat het hoort is niet zijn ding. Net zo min als zwijgen. Wellicht past hij gewoon niet meer. Wat een trieste constatering is. Misschien ook wel voor mij. Laat ik maar zwijgen over wat ik nu vind.
