Truman sleeps, van Philip Glass.
Ooit heb ik het verhaal opgepikt dat achter de compositie zou zitten. Harry Truman volgde in april 1945 de net overleden Roosevelt op als president van de Verenigde Staten. In de avond van 6 augustus nam hij het besluit om een atoombom te werpen Hiroshima, teneinde de oorlog in het Oosten versneld te beëindigden. Nadat hij het besluit had genomen gaat hij in het Witte Huis naar bed en valt in slaap. Ondertussen vertrekken de bommenwerpers. Ik zie ze glijden door de lucht. Ik zie de mensen in Hiroshima, gezinnen, ouderen, niets vermoedend. Tot de bom valt. En Truman die nog altijd slaapt, hooguit een beetje onrustig op het moment suprême.
Later hoorde ik dat het niet klopte, dat de Truman Show een science fiction verhaal was. Maar het beeld van de slapende president Truman heb ik altijd sterker gevonden. Als ik cineast was deed ik er wat mee, met de muziek van Glass op de achtergrond.
