 |
| George Hendrik Breitner, “Gezicht op de Singel in Amsterdam op een regenachtige dag,”, ca. 1900, Rijksmuseum |
Nog maar een week geleden wandelde ik met mijn vrouw naar de stad en dronken koffie op een verwarmd terras aan de Markt, in het aangezicht van de grote kerk, die er waakt sedert eeuwen. Het was een stille zonnige herfstmiddag geworden. De eikels waren massaal gevallen en de vochtige kleverige bladeren lagen als een mozaïek op het plein. De geur deed me denken aan het vergankelijke van ons leven en het gevoel van onsterfelijkheid, dat soms samengaat. Soms ook niet. De zon wou maar niet komen, de hemel bleef grauw. Het begon te miezeren en we zwegen. Langs de toren omhoog reikten mijn gedachten voor even tot bij God.
“De herfst is nu echt begonnen”, zei mijn vrouw en hielp me weer terug op aarde, als gewoonlijk. “Breitnerweer”, dacht ik erachteraan, maar dat zei ik niet. Dat is boekentaal. We staken de paraplu op en gearmd banjerden we terug, richting huis, naar de geborgenheid van ons bestaan in een barre tijd. Wij redden ons wel!
