Mijn liefde voor de Russische literatuur heb ik van een oom, Leon, die na een lang TBC-bed de zus van mijn vader huwde, kinderloos bleef en zijn leven lang arbeidsongeschikt zou blijven. Dat kon toen nog. Leon was uiterst belezen, vooral ook in de Russische klassieken, vaak in goedkope Prisma uitgaven, en kon daar net groot enthousiasme over vertellen. Dat werkte aanstekelijk op mij. Al voor mijn dertigste bezat ik de volledige Russische Bibliotheek en nog veel meer. Ik las me wat af in die tijd. Later ook over de geschiedenis, Lenin en Stalin. Het heeft me gevormd in mijn denken en in mijn voelen, alsof ik er geboren was. Ik snap het beter dan Maarten van Rossum, onze nationale charlatan, beter dan wie dan ook. Ik voel het op een manier die ik hier niet kan beschrijven, maar kan het met niemand meer delen. Leon is dood, al lang. Ik kijk naar de oude foto’s en vind dat meer en meer spijtig. Als enige nog, denk ik...
