Ik luister naar Desire van Bob Dylan.
Toen Bob Dylan de Nobelprijs kreeg lagen er dikke boeken in de winkels met zijn complete songteksten. Ik heb er in gebladerd, getwijfeld, maar uiteindelijk niet gekocht. Dylan is een dichter, maar de kracht van zijn teksten zit hem toch vooral in de combinatie met de muziek. Meer nog, de melodie en het ritme klinken voortdurend in mijn hoofd. Probeer eens het begin van Hurricane:
Pistol shots ring out in the barroom night
Enter Patty Valentine from the upper hall
She sees a bartender in a pool of blood
Cries out my God, they killed them all.
De noten galmen er dwars doorheen. Te zeer ingebrand om de tekst nog afzonderlijk te kunnen waarderen. Maar dat geldt niet voor alles. Er zijn een aantal teksten die intrigeren in zichzelf, ook zonder de muziek. Dat had ik bijvoorbeeld bij Isis, ook al van Desire:
Isis oh Isis you mystical child
What drives me to you is what drives me insane
I still can remember the way that you smiled
On the fifth day of May in the drizzling rain.
Dit leest tenminste als een gedicht. Elke zin is multi-interpretabel. De dolende liefde die zichzelf niet kan verklaren. Er wordt weinig verklaard, weinig beschreven. Ergens, iets, je weet niet waar, je weet niet wat, maar het wordt wel voelbaar, zoals het hoort, zoals het bedoeld is in een gedicht.
