Soms schrik je van jezelf. Of weet je even niet goed hoe je het nu uit moet leggen aan je vrouw.
Mijn laatste week vakantie. Binnen enkele dagen tijd kocht ik vijf boeken. Weliswaar verkocht ik er ook twee, oude vertalingen van Poesjkin, een slechte paperback van Thomas Mann kan bij het oud papier, maar toch. Het geld vloog weer uit de portemonnee.
Daar staat tegenover dat ik er verder ook geen geldverslindende hobbies op na houd. Ik rook niet, drink geen sterke drank, houd het al mijn hele volwassen leven bij dezelfde vrouw, overdrijf niet met kleren, rijd in een oude auto. Ik kan me wel verantwoorden denk ik dan.
“Wanneer denk je die allemaal te gaan lezen” vraagt mijn vrouw, “De vakantie is voorbij”. Ik weet het niet. Ze zijn ook niet altijd om te lezen, denk ik dan, Het gaat er ook om dat je iets te kiezen hebt. Of dat je weet dat je ze kunt gaan lezen als je dat zou willen. Maar dat snapt niemand.
De ruimte in mijn boekenkasten is een ander probleem. Maar dat is er al jaren, lost zich altijd wel weer op. De kunstboeken zijn verhuisd naar een kast in de garage, een noodoplossing, maar voorlopig kan ik weer een poos vooruit.
Vroeger dacht ik dat ik alles nog ooit een keer zal lezen. Inmiddels is de collectie dermate gegroeid en ben ik op een leeftijd dat ik weet dat het niet meer haalbaar zal zijn. Maar het vooruitzicht op pensioen lonkt. Het is allemaal niet voor niks geweest. Hoop ik dan maar...
