 |
| Voormalig Bond-Girl Kari-Ann Müller op de debuutalbum van Roxy Music |
Susan Sontag schreef ooit een prachtig essay over het fenomeen “camp”. Ik weet nog steeds niet hoe ik het moet vertalen. Als je het niet snapt noem je het kitch. Of denk je dat het met de homo-scene te maken heeft. Dat is geen camp. Sontag nam camp serieus, op een dieper niveau. Natuurlijk heeft het iets artificieels, een overtrokken elegantie, verwant aan decadentie, maar het zegt ook iets over de kijk op het leven, hoe je bent. Het zegt iets op de kijk op religie in barok. Het zegt iets over liefde in ballet. Zo probeerde Sontag het uit te leggen.
Als ik het dan uit moet leggen wijs ik naar de hoezen van Roxy Music. Kari-Ann Müller op het debuutalbum, Amanda op “For your pleasure”, de band en hun outfits, de kuiven. Mijn moeder vond het ‘sjappie’s’, wanstaltig ordinair. Maar ik zag er kunst in, al op mijn veertiende, en ik zie het nog steeds. Camp. Voor het eerst ik voelde iets van Nietzsche, trots, inzicht, mededogen, eenzaamheid. Kardinale deugden. Het hoge voltage. Een ander leven. Het nieuwe leven. Dat er uiteindelijk niet kwam. En niet meer zal komen. Zoals dat gaat...
