 |
| Paula Rego, “Slikt de vergiftigde appel”, 1995, 178 x 150 cm |
De dromen uit je kindertijd vervliegen in volwassenheid. Onschuld bestaat niet. Ouder worden biedt geen oplossing maar enkel verval. Zo maar wat associaties bij het werk van Paula Rego.
Zit er een doel achter Rego’s schilderijen? Bieden ze troost troost? Gedeelde ervaringen? Helpen ze bij het verwerken van trauma’s? Of is de boodschap dat je ze je hele leven bij je zult dragen?
Op “Sneeuwwitje en de vergiftigde appel zien we een vrouw van middelbare leeftijd. Niet het mooie prinsesje waar ze ooit van droomde. Languit op de grond na het eten van de appel, creperend tussen de rommelige dekens, haar rok omhoog getrokken, refererend aan een niet nader te duiden seksualiteit.
In “Sneeuwwitje en haar stiefmoeder” helpt een elegant geklede vrouw van middelbare leeftijd (zelfportret?) een niet meer jong meisje (of is het een jongen?) bij een verkleding als het prinsesje. Gaat het slipje uit of gaat het aan? Er zit geen enkele schoonheid in het prinsesje. Er zit weinig goeds in het schilderij.
Maak er maar een verhaal bij. Eenieder een eigen verhaal.
De mythen van onze kindertijd nemen verrassende wendingen. Een vroegere baas zei me ooit: “als de gordijntjes dicht zijn weet je nooit wat er gebeurt”. Waarom zei hij dat? Dacht ik toen. Je zou je ook kunnen afvragen waarom ik deze schilderijen van Rego beschrijf. Ik heb geen traumatische jeugd gehad. Maar toch voel ik me schuldig.
 |
| “Sneeuwwitje en stiefmoeder”, 1995, 178 x 150 cm |
