Ik erger me vaak aan de au fond altijd negativistische houding van de Nederlandse journalistiek. In 2000 was ik betrokken bij het eerste cliënt-tevredenheidsonderzoek in De Limburgse ggz en organiseerde ik met een trotse clientenraad een persconferentie. Er was welgeteld één journalist, van De Limburger, dat wel. Trots lieten we de resultaten zien. Clienten hadden ruim deelgenomen en bleken heel tevreden, wat aandachtspunten misschien, wachttijden waren misschien wat lang, maar de kwaliteit en bejegening was uitstekend en het eindcijfer lag rond de acht. Dat hadden we toch maar mooi gemeten. Nu kijken wat de journalist zou schrijven. Wat stond er de dag erop in de krant? “
Cliënten ggz klagen over wachttijden”. Gotsamme!
Lang heb ik journalist willen worden. Altijd heb ik er een beetje spijt van gehad dat het er niet van gekomen is. Zou ik ook zo zijn geworden? Ik vrees van wel.
