 |
| Joan Trumpauer Mulholland, politiefoto 1961 |
Joan Trumpauer Mulholland (1941) werd geboren in een welgestelde Amerikaanse familie uit Virginia, waar rassendiscriminatie gemeengoed was. Haar grootouders van vaderskant waren nog slavenhouders in Georgia. Al vanaf haar tiende voelde ze dat er iets niet klopte in de verhouding tussen blank en zwart in De Verenigde Staten. Ze ontwikkelde een oppositionele verhouding die uiteindelijk zou leiden tot een breuk met haar ouders. Vanaf 1960, toen ze naar Duke University in Durham ging, nam ze deel aan sit-ins in voor blanken voorbehouden plekken (whites only) en samen met de groepering Freedom Rides meereizen in bussen voor zwarten. Ze werd meermaals gearresteerd en uiteindelijk van de universiteit gestuurd. In 1963 schreef ze zich als eerste blanke vrouw in bij Tugaloo College in Mississippi, de eerste universiteit voor zwarten, waar ze doorging met haar activisme, om wederom in de gevangenis te belanden waar ze werd geschopt en geslagen. Ze vond bij blanken in het toenmalige Zuiden geen enkel begrip, kreeg alle hoon over zich heen, werd uitgescholden en bedreigd door de klu klux klan.
Zestig jaar later hebben we een Afro-Amerikaanse president gehad, maar in de grond is er nog maar beperkt iets veranderd. De dood van George Floyd houdt de gemoederen wereldwijd bezig en verdringt zelfs de strijd tegen corona. Voor die demonstranten in Amsterdam en Rotterdam heb ik minder sympathie dan voor Joan Trumpauer Mulholland. Ik heb wat moeite met het gemak waarmee die demonstranten zich bij de goede helft der mensheid scharen. Dat heeft weinig van de dapperheid van Joan, ondanks het trotseren van het virus. Zo zie ik dat! Maar misschien komt dat ook wel door die liefelijke politiefoto van haar. Want dat is uiteindelijk toch de ware reden voor het schrijven van dit stukje.
