The Valentine Rose |
De Schotse kunstschilder Jack Vettriano (St. Andrew in five, 1951) is controversieel. Zijn werk is enorm populair, zijn schilderijen brengen tonnen op, maar kunstcritici zijn er niet over uit of we het hier nu hebben over echte kunst of niet. Is hij een moderne Hopper op enkel een artistiek onbeduidende kalender artiest?
Vettriano is autodidact. Hij begon met schilderen toen hij op zijn twintigste een waterverfdoos kreeg van zijn vriendin. Hij leerde vooral door het kopieëren van schilderijen uit kunstboeken. Pas op zijn vijfendertigste exposeerde hij zijn eerste werken. Zijn tegenwoordige populariteit verbaast hem zelf nog het meest.
Thematisch laat Vettriano zich vaak inspireren door songteksten. Vaak zien we die terug in zijn titels. Hij schildert nooit direct naar model, altijd naar zelfgemaakte foto’s, vaak van dezelfde vrouwen, vooral vrouwen. Als je een halfnaakt model voor je hebt zitten kun je je nooit volledig op je werk concentreren, is zijn opvatting.
Vettriano’s werken zijn sensueel en vaak ronduit erotisch. Sommige kritische vinden het plat. Maar dat is het zeker niet alleen. Hij schildert mensen zoal ze zichzelf willen zien, ideaaltypes, voortdurend op zoek naar vluchtige relaties, snelle seksuele contacten. Maar hoe zeer ze ook lijken lijken te hebben wat ze willen, hooi mooi hun wereld ook oogt, ze vinden geen geluk. Iedereen speelt zijn rol, om de eenzaamheid te ontvluchten. Mannenmacht, vrouwenmacht, en het misbruik ervan. Als ziekte, verslaving. Het heeft alles iets tragisch. Dat zie je, doorheen de façade van zijn werk. Het geeft een spanning die je voelt maar nauwelijks kunt zien. Die geen voldoening geeft, in consequentie. Bijzonder om te aanschouwen. Laat dat genoeg zijn. Of het kunst is, met een grote K, dat laat ik verder in het midden.
Power play |
No turning back |
The bleu gown |
Baby bye bye |
The devoted dressmaker |
Haegen on earth |
Standing in the shadow of love |
The very thought of you |
Lines of sacrifice |
Beautifull losers |