 |
| Van Ostade, “De vioolspeler”, 1673 |
Ik heb jarenlang op zondagmiddagen - en meer - gebivakkeerd in de voetbalkantine. Ik het dorp waar geboren ben en al lang vertrokken, kennen ze me nog steeds van het voetballen. Dat blijft lang hangen in zo’n gemeenschap. De mensen uit die tijd groeten me nog steeds op de meest hartelijke wijze, vaak luidkeels, groots gebarend. Ik voel me prima thuis onder die lui. Een mens heeft vele gezichten.
Johan Derksen maakte een grap over de rapper Akwasi. Ik lees zijn reactie. "Die Akwasi is voortdurend in het nieuws met zijn geschreeuw en gejammer. En toen daar die verklede Zwarte Piet in beeld kwam, die speelde met zijn leven, zei ik: 'Weet je wel zeker dat het Akwasi niet is'." Derksen vond ook dat het met het racisme in Nederland wel meeviel. Het is hier geen Amerika.
Ik mag die Johan Derksen wel. Als je met een bepaalde intelligentie lang in de voetbalwereld hebt gezeten ga je sommige dingen scherper ziet. Sociale wenselijkheid heeft daar een andere lading, na de wedstrijd aan de bar. De humor ook. Wie dat nooit zo heeft gekend zal dat minder begrijpen. Johan zal het niet boeien. “Ik blijf zeggen wat ik vind”, zegt hij laconiek. Het lijkt steeds minder te mogen.
De kantine als laatste vrijplaats. Had ik dat ooit kunnen denken. Maar zo is het stilaan wel.
