 |
| Kid Creole and his Coconuts, 1982, links natuurlijk |
Laatst werd in gevraagd naar een guilty pleasure. In 1982 bestond dat woord nog niet, maar toen had je wel Kid Creole and the Coconuts. Ik zag ze op Pinkpop. Steeds dichter schoof ik naar het podium. Het bracht me vrolijke zin. Niet zozeer de muziek, maar vooral de Coconuts trokken me aan. En vooral die ene, die me deed denken aan mijn latere vrouw. Nog steeds wat doet denken trouwens. Taryn Hagey, heette ze, als ik het goed heb nagezocht. We hadden toen nog geen relatie, dat kwam pas later. Ik weet niet meer wat eerst kwam. Mijn voorkeursinstinct heeft me niet in de steek gelaten, zo constateer ik nu nog steeds, zoveel jaren later. Soms is moeilijk te zeggen wat je precies aantrekt in een vrouw. Door welke aspecten het bepaald wordt, welbeschouwd. Ik herken niets van mijn moeder, bijna in tegendeel zou ik zeggen, maar moet toch ergens diep in mijn oorsprong liggen. Ooit moet het begonnen zijn. Het zal nooit meer veranderen.
Pinkpop 1982
 |
| Rechts natuurlijk |
Nog een paar:
