 |
| Be sure to wear - some flowers in your hair |
Een verre herinnering, zomer 1967, meer dan een halve eeuw geleden. Het was de tijd van de hippies, maar ik was nog maar zeven. Ik herinner me San Francisco van Scott Mackenzie en op een of andere manier voel ik weer de atmosfeer van de jaren zestig. In openluchtzwembad Het Hamonterwater hing in een soort kantine een poster van de Rolling Stones, met Brian Jones nog. Ik had een Beatles-jasje, lichtgrijs met een zwarte bies toen mijn tante ging trouwen. Een broer van mijn vriendje had zijn haar laten groeien.
In de jaren zeventig, na mijn lagere schooltijd, heb ik heel lang het gevoel gehad dat ik net te laat was geboren. Ik had zeker gepast tussen de hippies, heb ik lang gedacht. Blijkbaar heb ik vanaf 1967 gewacht op een tijd die zou komen, maar die uiteindelijk niet kwam. De tijden waren veranderd toen ik zeventien was. Ik veranderde mee, werd volwassen, in tegenstelling tot sommige hippies. Wie zal zeggen er beter is. Vanmiddag zat ik in de auto en luisterde naar jaren zestig muziek, Lay Lady Lay van Bob Dylan.
Why wait any longer for the world to begin
You can have your cake and eat it too
Tja. Zoiets verdient de Nobelprijs. Ik ben echt een beetje te laat geboren.
