Soms worden we verlaten door een persoon die ons verbindt met een ver verleden. Met mijn vader en zijn voorliefde voor Italiaanse actrices, niet alleen Sophia. Met mijn moeder die vanuit deze voorliefde rolmodellen zocht. Met de jaren vijftig en zestig films die we op vrijdag keken, veelal op de Belgische televisie. Met de schema’s uit mijn kindertijd, die ik in me draag, maar nooit meer heb hervonden.
Zonder dat ik wist dat ze nog leefde. Toch een beetje geraakt. Gina Lollobrigida is vandaag overleden, 95 jaar oud. Mijn vader zou morgen 91 zijn geworden. Hij was vier-en-eenhalf jaar ouder dan mijn moeder, die er nog is, vier-en-eenhalf jaar jonger dan Gina. Je vindt altijd parallellen. Zonder gericht te zoeken. Verlangend naar wat ooit werd verloren.
