Ik keek het mooie programma Chansons terug, over Parijs. Twee mannen op zoek naar het beeld dat ze van zichzelf hebben gecreëerd. Ik herken me erin.
Matthijs van Nieuwkerk vertelde Rob Kemp een mooie anekdote. De toen op een voetstuk staande Jan Blokker had hem als jongste bediende bij Het Parool ooit stevige kritiek gegeven. Een tik op de vingers. Thuis had hij de pijn en het verdriet bij zijn ouders gezien. Als recensent had hij het later nooit over zijn hart kunnen krijgen om mensen in de kunstwereld volledig af te kraken. Ook bij de wereld draait door deed hij dat nooit. Hij dacht aan de ouders. En dat deed me deugd, tot ontroerens toe. Matthijs is een goed mens, dacht ik.
Ik dacht ook aan alle verhalen, over grensoverschrijdend gedrag. Op momenten dat je even niet meer aan de ouders denkt. Ook dat geloofde ik. Dat kan allemaal samen. Een mens heeft duizend gezichten. Het een sluit het ander niet uit. Psychologen weten dat als de beste. Ook ik doe het vaak voor de ouders.
