 |
| Mark Rothko, “Nr. 14”, 1960, San Francisco MoMA |
In de auto naar huis las ik veertig graden af. Bijna tien uur in de avond en nog altijd is het boven de dertig. Waar moet het naartoe met deze wereld, denk ik even. Hoe lang kan het nog worden ontkend.
Bij dit soort hitte denk ik aan Mark Rothko (1903-1970). De noodzaak van de stilte. De intensiteit van de ziel. Van de kunst. Die in me zit. Die er nauwelijks uitkomt. Mondjesmaat. In kleine brandjes. De omvang van een werk van Rotko kan ik op een avond als deze nauwelijks bevatten. En precies dat maakt het zo mooi. En warm. Heet gewoon. Ook dat
“There is only one thing I fear in life”, zei Rothko ooit tegen vrienden: “One day the black will swallow the red”.
Rothko is al jaren dood. Zijn angstbeeld komt steeds dichterbij.
