 |
| Café Central |
Vlak voor corona was ik in Wenen. Ik heb boeken over Wenen rond 1900. Over Klimt, Schiele. Het ogenschijnlijk zo stabiele Habsburgse rijk. Die Welt von Gestern. Een van de mooiste ego-documenten die ik ken. Een voorspelbare wereld. Een veilige toekomst. Carriere, pensioen, een toekomst voor je kinderen. De vanzelfsprekendheid dat het altijd zo zou blijven.
In tussen weten we donders goed dat het kaartenhuis zomaar in elkaar kan storten. Maar zo lang het nog niet zover is gaan we gewoon door, alsof het misschien toch niet zal gebeuren. Zoals iemand van bijna negentig ook gewoon doorgaat, alsof i het eeuwige leven heeft. Zweig wist na de moord op Franz Ferdinand dat het goed fout zou gaan, maar ging die zomer nog gewoon op vakantie aan de Belgische kust. Zo zitten we in elkaar. Wat moet je ook anders?
Vlak voor corona was ik in Wenen. Ik zocht naar de koffiehuizen, waar ik zo graag in had vertoefd. Krantje lezen, beetje flirten met de dames, schaken, discussiëren met de mannen op uitzonderlijk niveau. Ik zag er Freud, Trotski, Lenin, Zweig, Schnitzler, Hoffmansthal. Discussie verheft. Maar nu niet meer. Café Central is een toeristische attractie geworden met een lange rij en een uitsmijter. Ik werd toch maar op de foto gezet, maar ging er niet naar binnen. Café Griensteidl werd recent gesloten en is nu een soort internetcafé. Geen discussies meer, niet op dat niveau. Dat voelt als exemplarisch. Het koffiehuis is iets uit het verleden, uit een ander tijdperk. En weer dient zich een nieuw tijdperk aan. Iedereen voelt het. Niemand die het weten wil.
 |
| Café Griensteidl |
