 |
| Londen, 1940, jongen in een platgebombardeerde boekenwinkel. |
Even weg uit de wereld.
Een keer ga ook ik met pensioen. Ik denk er nog niet teveel over na. Het is nog even. Maar onbewust bereid je je voor. Eigenlijk heb ik niet veel nodig. Een paar lieve mensen, een huis aan het water, mijn boeken. Dat is het! Klaar met de wereld! Klaar voor mijn leven!
Al veertig jaar koop ik meer boeken dan ik kan lezen. Het leven heeft tijd nodig. Ik ben geen snellezer. Maar straks heb ik tijd. Is de wereld niet meer belangrijk. Heb ik mijn eigen wereld. Het kan oorlog zijn, bombardementen, andere rampen, als mijn boeken maar blijven staan is alles
“Heb je nou alweer een boek besteld?”, hoor ik mijn vrouw zeggen. Maar ze gaat er verder niet op door. Het is goed dat ze dat zegt, ik heb haar gehoord, moet het ook niet te gek maken, maar ze laat me mijn eigen hoekje. Het hoekje dat ik al sinds mijn jonge jaren zocht. Wie van mijn vrienden las er toen boeken?
“We moeten gaan”, hoor ik mijn vrouw zeggen. Tja! We moeten ergens naartoe, ik weet al niet meer naar waar, naar wie. Maar ook dat is goed! Ik leg mijn boek aan de kant. Af en toe moet je ergens naartoe. Ook dat weet al sinds lang! Ik geloof wel in een beetje balans. Moet ook straks kunnen lukken! Samen met mijn vrouw natuurlijk!
Maar daar moet ik nu nog niet over nadenken, eigenlijk! Nog even binnen de wereld! Dat hou ik nog wel vol!
