Citaat van Wim Gijsen dat me tot denken zet. Het is niet zo goed meer, vond Gijsen. Het paradijs is verloren! Alles is veranderd!
Is dat zo? Is alles veranderd? Of zijn we alleen maar anders gaan kijken?
Wie zal het zeggen. Van dichtbij gebeurt er veel, alles draait om de afstand. En weer is het bijna kerstmis, de dagen gaan weer lengen, en weer een jaar voorbij. Zelfs God valt in herhaling.
Wat is er veel gebeurd dit jaar, zeggen de mensen. Is er veel gebeurd? Ik weet het niet. Het is lang geleden, vond Gijsen, en God zag dat het goed was. Afstand doet goed. Opnieuw voel ik me twintig.
Voor de honderdste keer herlees ik Nescio:
En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie 't water stroomen, voortdurend stroomen naar 't onbekende. En 't onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik 't zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is. En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf. Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid. Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.
