Sommige dingen blijven intrigeren, zonder dat je weet waar het vandaan komt. Met opvoeding heeft het niks te maken. Genetisch bepaald lijkt vergezocht. Maar toch...
Ik heb het al eens gehad over camp. Over Roxy Music, Andy Warhol. Het heeft niks te maken met kitch of met de homo-scene. Het gaat om een articiteit die me op een of andere manier aantrekt. Een gevoel dat ik niet kan definiëren. Alsof het om een levenswijze gaat die ik nooit heb durven aanvaarden. En misschien is dat wel goed zo, als ik zie wat er van deze of gene is geworden. Maar niet met allemaal.
Baby Jane Holzer is camp, ten voeten uit. Warhol maakte een korte film waarop ze enkel haar tanden poetst. Ook zat ze in Chelsea Girls. Brian Ferry bezong haar in Virginia Plain: "Baby Jane's in Acapulco. We are flyin' down to Rio". Vogue hoofdredacteur Diana Vreeland noemde haar in 1964 de meest eigentijdse vrouw die ik ken. Baby Jane belichaamde de jaren zestig als geen ander, het leven dat ik gemist heb.
Met Holzer is het goed gegaan. Met tachtig jaar ziet ze er nog steeds aantrekkelijk uit. Ze werd vastgoedmakelaar, rijk en verzamelt nu moderne kunst, Basquiat, Haring, Warhol natuurlijk. Extravagant als ze was hield ze altijd van orde, lees ik, op het obsessieve af. Blijkbaar gaat dat dus samen. Zo kan het dus ook. Uiteindlijk draait alles om discipline. Bij mij, bij Baby Jane, bij iedereen die het gered heeft, of juist niet.
