Lotsbeschikking en vrouwendracht

 

Bettina Rheims, “De drie schikgodinnen”, 2013

Wie moet ik roepen, wie moet ik sturen,

Dat vrouwen, mooie vrouwen, de heerschappij zullen krijgen.

Moira is in de Griekse mythologie de schikgodin die zich in drie deelvormen openbaart. Gedrieën en als eenheid bepalen ze ieders levensloop. Dit doen ze door de "levensdraad" van ons stervelingen te spinnen, te meten en af te knippen. Klotho (“de spinster”) spint de levensdraad, Lachesis (“de verdeelster”) meet de draad af en beslist hoe lang iemand nog te leven heeft, Atropos (“de onafwendbare”) knipt uiteindelijk iemands draad af als de tijd gekomen is.

Rheims zet een halfnaakte, quasi-geblinddoekte vrouw in de achtergrond, die gedwee en zonder verzet haar lot lijkt te ondergaan. Alles heeft twee kanten. Direct voor de voeten van de godinnen ligt een gehavend beeldje van Lenin, wiens draad uiteindelijk ook werd afgeknipt. Aan alles komt een einde, de geschiedenis kun je nooit duurzaam naar je hand zetten. Uiteindelijk gaan er andere krachten werken. Tegen de schikgodinnen kan niemand op. Ik denk even aan Blake’s Prophetic Books, aan Shakespeare’s Midzomernachtsdroom. Ik denk aan de kracht van het seksuele en de kwalijke gevolgen van een al te grote nadruk op de rede. 

De foto van Rheims komt uit haar boek en expositie Rose c’est Paris (2013), waarin ze een eigen visie geeft op de macht van de vrouw via een decadente reis door Parijs. In laatste instantie zijn ze ons mannen altijd de baas. Wie zal zeggen of dat erg is. Ikke zeker niet. Al is het maar omwille van de foto hierboven. Wie wil zich dan niet onderwerpen!