"Laten wij het in het kort zeggen waar het om gaat: om de menswaardigheid van het bestaan"
Toen ik studeerde moest je naar Koot en Bie kijken. Op maandagochtend hoorde je mee kunnen praten. Waarbij ik me meestal wat op de achtergrond hield, trouwens. Zo stak ik een beetje in elkaar.
Het Simplistisch Verbond wilde het leven eenvoudiger maken. Al eerder, begin jaren zeventig. Wie het ingewikkeld maakte kreeg met de mattenklopper. We zijn een halve eeuw verder en we weten wat er van gekomen is. Alles loopt vast in de bureaucratie, rechtszaken, in politieke voors en tegens. Niks schiet meer op, niks gaat vooruit, alles loopt vast. Het is om verdrietig van te worden.
Wim de Bie is dood. Hij zal er ook verdrietig over geweest zijn, om de huidige staat van het leven. Of misschien had hij wel belangrijkere zaken om verdrietig over te zijn, in elk geval de laatste jaren. Persoonlijke zaken zijn altijd belangrijker. Hij bleek al langer ziek.
En ik? Ben ik dan verdrietig? Om de wereld? Om Wim de Bie? Misschien heel eventjes. Ik was in Utrecht voor opleiding en daar ging het natuurlijk over Wim de Bie. Iemand die net als ik al wat ouder was had het hoogste woord. Koot en Bie waren geweldig. Net als vroeger hield ik me wijselijk op de achtergrond. Ik ben nog maar weinig veranderd.
