In zijn laatste film Salò of de 120 dagen van Sodom (1975) exploreerde Pier Paolo Pasolini de hypocrisie en corruptie van de macht. In de nadagen van Mussolini ontvoeren vier Libertijnse fascisten een groep jongens en meisjes, om die vervolgens te laten martelen. Een gewelddadige afdaling in de hel, naar analogie van Dante’s Inferno. Deels is de film ook gebaseerd op Journées de Sodome van Markies de Sade, die zicht in zijn werk verzette tegen het verlichtingsidee dat de mens van nature goed is en van zijn ervaringen leert. Vaak is het slechtheid die de wereld regeert, vaak blijkt de ontwikkeling van de een de vernedering van de ander. Ik zie het zo vaak bij mijn cliënten.
Ik zie het ook in alle commotie over grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer. Ik denk weer aan Pasolini. Het wrange is dat een film als Salò vandaag de dag niet meer door de ballotage zou komen. Soms is de wereld te verwarrend voor mij. Ik kijk naar het verkiezingsdebat. Er valt niet tegenop te boksen.
