 |
| Joost Swarte |
Het is lente. Het lijkt nog winter, maar het is gewoon lente. Ik zit achter het raam, ik kijk naar buiten en zie de regen zachtjes vallen, druppend in het water. Natte sneeuw, zegt mijn vrouw. Het oogt koud. Maar ik weet dat er betere tijden komen. Het wordt zomer. Ieder jaar opnieuw. De dagen worden langer, zomertijd doet de rest. De vogeltjes hoeven niet meer gevoerd en redden weer zichzelf. De twijgjes tonen scheuten. Bloesem en blaadjes ontluiken uit hun knopperige slaap en maken kleur.
Ik zit achter het raam en denk weer aan de vakanties, die komen gaan, aan het vrijdag-ijsje als ik eerder thuis ben van werk. Ik denk aan mijn pensioen, en hoeveel zomers dat nog duurt. Dat de druk niet van buiten komt en er nooit meer zorgen gaan zijn. Dat het altijd zomer zal zijn. Maar dan denk ik weer dat dat niet kan en dat alles zich herhaalt. Ook de zorgen, de sombere gedachten. In andere vorm wellicht, maar alles komt terug. Ik weet dat. En zo hoop ik op de zomer, niet wetend wat ik voel. Want ook hoop heeft vaak iets dubbels. Omdat je nooit kunt weten. En zelfs dat zich blijft herhalen.
