Mijn zonen zouden schrikken als ik Peter, Paul & Mary opzette, wat ik zojuist deed, in mijn eentje. Toch vertegenwoordigt deze muziek voor mij een gevoel dat ik niet kan beschrijven. Het jaren zestig gevoel, zal ik het simpelweg maar noemen. Als ik oud word kan het met mij verdwijnen. Het waren de eerste popklanken die ik opving, te jong om er nog echt mee bezig te zijn, waar mijn ouders er toen net te oud voor waren. Maar een goed gevoel, dat me tot tranen kan roeren. Een gevoel van veiligheid, geborgenheid, dat het goed is, zo. Een gevoel van hoop, dat in de wereld niet bewaarheid werd. Ik klaag niet over het leven, maar voel toch wat treurnis over wat verloren is gegaan. En over al dat met mij zal verdwijnen.
Dat hoor ik. Dat voel ik. Dit is hoe ik was. Dit is wie ik ben. Beter kan ik het niet uitleggen.
