Dit plaatje moet op mijn blog. De lustige kapoentjes. Ineens wist ik het weer. De stukgelezen exemplaren die ik mee mocht nemen na familiebezoek in België. Jaren zestig, kleine jongen, net als de kapoentjes. Meer als een halve eeuw geleden. Geschiedenis welhaast. Mijn leven raast voorbij. En nog altijd ben ik een kapoentje.
We zouden vorige week naar de Analogues gaan, die de Beatles zouden spelen. Mooi. Maar het ging niet door. Ik zag Paul McCartney, Ringo Star, allemaal nog niet zo lang geleden. Oude mannen, net als ik. Ik weet nog dat ik foto’s van de Beatles uit de televisiegids knipte. Toen ze uit elkaar gingen plakte ik het krantenartikel in een schriftje. Ik weet nog dat ik naar de Beatles keek als de kapoentjes hierboven: als de Bietels, zo moest je worden! Jongetje. Het leven sprak van grote dromen. Maar uiteindelijk liep het anders. Als je groot bent loopt het altijd weer anders. Andere plannen krijgen altijd voorrang. Oude plannen worden vergeten. Maar toen ik bij toeval stuitte op bovenstaand plaatje van de kapoentjes, die naar de Beatles kijken, voelde ik het weer. Overbrugt zich de tijd. Is er in wezen niks veranderd. Klein jongetje. Is alles veranderd, zeg ik met spijt.
