 |
| Mary Jane Ansell, “Odalisque II”, 2004 |
Eerder dit jaar publiceerde Bernard Schlink een nieuwe verhalenbundel, “Afscheidskleuren”, die ik nu aan het lezen ben. Schlink focust op het thema afscheid nemen vanuit het perspectief van personages op leeftijd. Terugkijken naar ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen in ons leven die vaak heel bepalend zijn gebleken. Ook ik raak op leeftijd. Ook ik heb van die momenten gehad, dat alles anders had kunnen lopen. Psychologen zijn altijd op zoek naar het bepalende moment. Het ultieme inzicht dat alles van toeval aan elkaar hangt. En daarmee doelloos is, er misschien niet toe doet. Zolang het leven maar doorgaat. Nog steeds gaat het leven door. Nog steeds lever ik me over aan het toeval. Zoals het hoort. Als dat stopt stopt alles. En dat wil ik nog niet. Schlink mag van mij de Nobelprijs krijgen.
Op de cover van “Afscheidskleuren” prijkt een schilderij van de hyperrealistische Britse kunstenares Mary Jane Ansell, „Odalisque II“, uit 2004. We zien een vrouw in “Rückenansicht”, gezeten op de rand van een bed voor een kale muur. Voor mijn gevoel gaat ze liggen. Ze laat haar donkerrode ochtendhandel met elegante bewegingen van zich afvallen. Ze weet dat ze bekeken wordt, maar laat het niet merken, geeft zich bloot zonder haar gezicht te tonen. Het appelleert aan oude romantische gevoelens, intimiteit, de kleine kring waarbinnen de dingen gedeeld worden. En tegelijkertijd de wens om gezien te worden. Het beeld past wonderwel bij de essentie van de bundel zoals ik die voel. Intelligent, zorgvuldig. Mooie vrouw. Schlink is zesenzeventig. Hij moet nog maar even volhouden.
