 |
| Santiago Rusiñol, “In de slaapkamer”, 1890-1891 |
Zolang je jong bent, en de compositie van je leven pas bij de eerste maten is, kun je die verder samen schrijven en de motieven uitwisselen <…>, maar ontmoet je elkaar op oudere leeftijd, dan is de compositie min of meer gesloten, en elk woord, elk voorwerp betekent in de compositie van de een iets anders dan in de compositie van de ander. (Milan Kundera)
Als je lang bij elkaar bent, zo is mijn ervaring, hoef je helemaal niet aan eenzelfde compositie te bouwen. Misschien is dat zelfs onmogelijk. Belangrijk is dat je de compositie van de ander herkent en waardeert, in elk geval tot op zekere hoogte. Dat je het kunt laten, dat het je op een gegeven moment zelfs een goed gevoel kan geven, waar je de klanken in het begin nog niet zo wist te waarderen. Dat is het!
Met het tweede deel van het citaat ben ik het volmondig een. Goed verhoede! Daar waag ik niet me meer aan!
