 |
| Jeff Koons, “Fait d’Hiver”, 1988 |
Ik heb een wat vreemde relatie tot kitsch. In muziek, kunst, literatuur uitgezonderd. Maar toch! Wat heet kitsch? Onechtheid, sentimentele schoonheid die gespeend is van individualisme. Misschien komt het door de opvoeding. Is het een milieukwestie. Het katholicisme. Opgelegde illusies. Een leugen, zou ik zeggen. Ik roep maar wat! Jeff Koons snapt het wel.
Pas wanneer je in de kitsch de leugen herkent kun je er een beetje aan ontsnappen. Niet geheel en al, maar toch! Niemand is sterk genoeg om aan de kitsch te kunnen ontsnappen. Niet altijd. Ook ik niet. Er zijn ook mooie leugens. Als je maar weet dat het leugens zijn, dan mag het. Dan laat ik het toe. Dan voel ik me deel van een gemeenschap. Wat ik eigenlijk niet wil, en toch weer wel.
Wellicht ook is dit hele blog alleen maar kitsch. Een leugen vanuit waarheid. Nog voor we vergeten zijn veranderen we in kitsch. Als een overgang tussen ons bestaan en de vergetelheid.
Daarom!
