 |
| Rolling Stones, 1964 |
Frisse jongens nog. De Rolling Stones in 1964. Ooit was popmuziek als jongerencultuur. Ik was nog wat jonger. In 1966 pikte ik wel al de Richards-riff van I can get no satisfaction op. Ik weet nog dat ik het hoorde, Getno haalde ik eruit. In 1969 ruilde ik een gekregen singeltje van de Cats met een oudere neef, voor Honky Tonk Woman. Berichtje dat Brian verdronk. Een half jaar later was een Stones-verzamel-LP mijn tweede langspeelplaat, en meer volgden. Lang hing op mijn kamer een poster, ik denk zo van mijn twaalfde tot mijn vijftiende. Op mijn schooltas prijkte de bandnaam met grote letters, groter dan de Beatles. Allengs neigde ik toch naar de Beatles, meer en meer. Allengs vergat ik de Stones. Na Black en Bleu in 1975 was het een beetje voorbij. Ik zag ze pas live toen het al oude mannen waren. En Brian een halve eeuw dood. Het zijn draden door mijn leven. Het leven is kort.
Zo lang ga ik al mee!
 |
| Poster boven mijn bed |
